Oset

Antoni Lange "Burza" (fragment)

Wicher i mrok.

W całej naturze dreszcz -

Chmury po niebie rozlały ciężki ołów -

I na groźny połów

Zimnych strumieni wyrzuciły stok

I rzęsisty zesłały deszcz.

Przez niebios całun pochmurny

Wyją wichry straszliwymi nokturny -

W krzyżujących się, dzikich skowytach

Rozpętane pędzą po błękitach -

I świszczą, świszczą, świszczą swe boleści.

Coraz inaczej się kłębi ich treść bez formy i forma bez treści,

I dmą w kierunkach coraz innych.

Podobne szaleńców snom!

Siekana biczów tysiącami płynnych

Ziemia zajękła!

Zeszły się dwie chmury

W taniec ponury

I w uścisku pierś im pękła!

Z tego umarłego uścisku,

W purpurowym błysku, Wybiegła żmija z płomienną źrenicą,

A za żmiją błyskawicą -

Zahuczał grom!

Zahuczał - wstrząsnął przestworza ogromy,

Zahuczał - wstrząsnął niebiosa i glob

I tak pędził przez błękitów strop

Jakby chciał go zmiażdżyć na atomy!

Rozerwawszy milczenia łańcuchy,

Ryczał swym najpotężniejszym głosem -

I śród wichrów dzikiej zawieruchy,

Jakby piekieł wiódł za sobą duchy,

Pędzi ziemi grozić swym chaosem.

Gędźbą piekielnych

Sił

W igrzyskach weselnych

Się wił,

I błyskał purpurą

Ogniowych żył,

I ponuro, ponuro, ponuro -

Wył!

W drgnieniach elektrycznych,

W ogniach błyskawicznych,

Po lazurach bezgranicznych

Z tajemniczych sfer -

Od złotych skier

Pędzi ku złotym skrom!

Chmur całuny -

Wichrów tabuny -

Błyskawic łuny -

To jego struny! I na tej lutni swe tajemne runy,

Za gromem grom,

Huczą pioruny!

________________________

Przejażdżkę rowerową zakończyłem przed nadchodzącym deszczem, który po pewnym czasie zamienił się w ulewę z burzą.