Kwiatek mały

Eliza Orzeszkowa "Kwiat i kobieta"






Ze śnieżnym licem i słodką wonią

Wśród traw zieleni rósł kwiatek mały,

Co dzień go rosy krople kąpały,

Słońce pieściło promieni tonią,

W niebiosa patrzył stulistnym czołem

A bratnie kwiaty rosły okołem.





Aż przyszedł człowiek, ręką okrutną

Przerwał białego kwiatka istnienie,

Zabił mu wonne i świeże tchnienie.

Kwiateczek główkę pochylił smutną,

Lecz choć w omdleniu zatonął cały,

Piękny był jednak, smętny a biały.





I człowiek biały kwiatek zemdlony

Oddał w ofierze młodej kobiecie,

A ona blade i smętne kwiecie

Włożyła w czarny włos upleciony,

I jaśniał śnieżny kwiat w czarnych włosach,

Jak złota gwiazda w modrych niebiosach.





Młodej kobiety gorące czoło,

Kwiat szybko uwiądł nad białą skronią

I miękkich włosów pokryty tonią,

Zemdlonym licem patrzył w około.

Ludzie się śmieli, ludzie weseli,

A on umierał w swej zwiędłej bieli.





Kobieta czarne rozplotła włosy

I zmarły kwiatek ujęła w dłonie,

A twarz jej w smętnej zadumie tonie,

Tęsknym spojrzeniem biegnie w niebiosy;

Bo życie kwiatka wcześnie zziębione,

To jak jej szczęście wcześnie prześnione.





Kwiatek był wonny, czysty i biały,

Kąpał się w rosie, pił ciepło słońca;

Jej dusza także była gorąca,

Jej czucia czystość niebieską miały.

Jak kwiat zerwany umarł przedwcześnie,

Tak i jej życie zwiędło boleśnie.





Kwiatek raz zmarły już nie powstanie,

Listki uwiędłe rozsiał w około,

Na wieki jego pobladło czoło,

On w pyłku chyba już zmartwychwstanie.

Chwilkę żył wonnym, jasnym obliczem,

Gdy uwiądł, stał się na wieki - niczem.





Ale kobieta z bólu powstanie,

Szeroką myślą wszechświatów sięgnie,

Gorącym czuciem pierś z piersią sprzęgnie,

I pięknem będzie jej zmartwychwstanie.

Za młode żale swe i cierpienia,

Skąpie się w jasnym źródle zbawienia.





Więc śpij kwiateczku w swej zwiędłej bieli!

Chwilkę patrzyłeś w modre niebiosy,

Chwilkę zdobiłeś kobiece włosy,

Teraz śpij w szarej pyłu pościeli.

Listki twe wiatru rozniosą tchnienia,

I ślad zaginie twego istnienia.





A ty, kobieto z sercem złamanym,

Z bólu powstawaj dumna i śmiała,

Dusza twa, jako orlica biała,

Niech się uniesie ponad skalanym,

Niech niebios światła najczystsze dojrzy,

I orlim okiem w twarz słońca spojrzy!















_____________________________________________











Przejażdżka rowerowa :)












Mak




Droga gruntowa




Kwiatek biały (jastrun właściwy, margerytka)




Pole




Kwiatki czerwone





Widok




Kwiatek niebieski (chaber)




Wir z chmur ;)




Maki




Droga



Chaber - pąk




Kształty i kolory ziemi




Maki - pąk, kwiat




Oset




Obok drogi














Retroprasówka:







"Kurjer Poranny" nr 170, Warszawa, środa, 21 czerwca 1911 r.:














"Kurjer Warszawski" nr 170a, sobota, 21 czerwca 1884 r.:

























"Kurjer Warszawski" nr 169, czwartek, 21 czerwca 1900 r.:




















"Kurjer Warszawski" nr 169, sobota, 21 czerwca 1902 r.:











"Gazeta Kaliska" nr 164, sobota, 21 czerwca 1902 r.:













"Kolce" nr 25, Warszawa, 21 czerwca 1902 r.:













"Kurjer Warszawski" nr 169, środa, 21 czerwca 1911 r.:












"Gwiazdka Cieszyńska" nr 49, środa, 21 czerwca 1911 r.:












"Kurjer Warszawski" nr 168, czwartek, 21 czerwca 1934 r., wydanie poranne:















wiatr: 11 km/h N